نوع مقاله : مقاله پژوهشی
نویسندگان
1 Assistant Professor, Department of Religion & Philosophy, Faculty of Literature and Foreign Languages, University of Kashan, Kashan, Iran
2 Associate Professor, Department of Religion & Philosophy, Faculty of Literature and Foreign Languages, University of Kashan, Kashan, Iran.
چکیده
One of the main preoccupations of modern philosophers, especially after the Enlightenment, was the significant epistemological challenges rooted in the views of their predecessors regarding human understanding and its limits and boundaries. In his various works, especially in The Phenomenology of Spirit, Hegel addresses some of these challenges following philosophical discussions and in his distinctive metaphysical language, attempting to resolve them. In this work, he highlights the difficulty of finding a criterion to distinguish a true proposition from a false one and finding a standard for differentiating truth from falsehood, while addressing its epistemological consequences, such as skepticism. To overcome the epistemic skepticism inherited from Plato, Hegel seeks to rely on the rational nature of reality. By stating that reality is rational, Hegel primarily means that there is nothing within reality itself that is inherently doubtful, truly incomprehensible to reason, contradictory, or inexplicable. From his perspective, philosophy must teach us this; otherwise, we will fall into skepticism and the despair brought about by epistemological theories inherited from the past. In the present essay, we will attempt to outline the epistemological challenges and some of Hegel's critical perspectives on past philosophers, based on his explanations in the introduction to The Phenomenology of Spirit.
کلیدواژه‌ها
موضوعات
عنوان مقاله [English]
هگل و مسئله معرفت‌شناسی در مقدمه پدیدارشناسی روح
نویسندگان [English]
- مهدی دشت بزرگی 1
- حسن احمدی زاده 2
1 استادیار گروه ادیان و فلسفه، دانشکده ادبیات و زبانهای خارجی، دانشگاه کاشان، کاشان، ایران
2 دانشیار گروه ادیان و فلسفه، دانشکده ادبیات و زبان های خارجی، دانشگاه کاشان، کاشان، ایران.
چکیده [English]
یکی از دلمشغولی‌های اصلی فیلسوفان دوره جدید بویژه پس از عصر روشنگری، چالش‌های معرفت‌شناختی مهمی بود که ریشه در دیدگاه‌های فیلسوفان پیش از آنها درباب فاهمه آدمی و حدود و ثغور آن دارد. هگل در آثار مختلف خود، بویژه در پدیدارشناسیِ روح، به‌تناسب مباحث فلسفی و با ادبیات متافیزیکیِ خاص خودش، به برخی از این چالش‌ها توجه کرده و سعی دارد برون‌رفتی برای آنها بیابد. او در این اثر، به دشواریِ یافتن معیار گزاره صادق از کاذب و نیز یافتن معیار حقیقت از ناحقیقت اشاره می‌کند و پیامدهای معرفت‌شناختیِ آن ـ‌مانند شکاکیت‌ـ را متذکر می‌گردد. هگل برای فائق آمدن بر این شکاکیت معرفتی‌ای که از افلاطون به وی به ارث رسیده بود، تلاش می‌کند از عقلانی‌بودنِ واقعیت کمک بگیرد. مراد او از اینکه واقعیت عقلانی است، در درجه اول این‌است که در خود واقعیت چیزی نیست که برای عقل، شک‌برانگیز، حقیقتاً غیرقابل فهم، متناقض یا تبیین‌ناپذیر باشد. از نظر او، این را باید فلسفه به ما بیاموزاند وگرنه دچار شکاکیت و ناامیدیِ حاصل از تئوری‌های معرفت‌شناختی خواهیم شد که از گذشته به ما رسیده‌اند. در جستار حاضر، سعی خواهیم نمود با توجه به تبیین‌های هگل در مقدمه پدیدارشناسیِ روح، چالش‌های معرفت‌شناختی و برخی نگاه‌های انتقادی او به فیلسوفان گذشته را بیان کنیم.
کلیدواژه‌ها [English]
- هگل
- معرفت‌شناسی
- پدیدارشناسیِ روح
- کانت
- شکاکیت
)